Gebelik sürecinde başlayan anne-bebek ilişkisi, doğumdan sonra fiziksel dokunuş ve beslenme yoluyla daha da gelişerek ömür boyu sürecek bir iletişim haline gelir. Bir çocuğun ilk seveceği ve iletişim kuracağı kişi annesidir. Bu düşünceye inanan bir annenin, çocuğunu beslemesinin, ilgilenmesinin ve onu hayata hazırlamasının çocukta sevgi ve güven duygusunu oluşturduğunu kabul edilmiş bir gerçektir.

Çocuğun, bir birey olduğunda bu iki temel duygu aracılığıyla ilişkilerine yön vereceğini bilmeliyiz. Hayatı yorumlarken ilk olarak anneyi örnek alındığını unutmayınız. Annenin kokusu, sesi, bakışları hatta vücut ısısı çocuğuyla arasındaki bağı güçlendirir. Bu duygulardan yoksun büyütülen çocuk, büyüyüp bir yetişkin olduğunda çeşitli ruhsal sorunlarla karşılaşabilir.

Özellikle 0–3 yaş arasındaki bebekler için anne ile arasındaki ilişki, çocuğun tüm ruhsal hayatının ve hayatı boyunca taşıyacağı öz güven duygusunun temelini oluşturacaktır. Çocuğun büyürken ana dilini keşfetmeye başlaması, yaşadığı dünyayı tanımaya çalışması ve de davranışlarını kontrol etmesi, basitçe anlatımıyla anneyi taklit etmekle başlamaktadır. tüm çocuklar zeka, duygusal ve sosyal gelişimi açısından hatta biyolojik ve genetik yapısı bakımında başkalarından, hatta öz kardeşlerinden bile farklıdır. Bu nedenle çocuk yetiştirmenin en önemli kurallarından bir tanesi, her çocuğun farklı olduğunu kabul edip, ona uygun şekilde yaklaşabilmek ve içinde bulunulan şartlara göre hareket etmektir. Özellikle 0-18 ay arasındaki eğitim biçimi, ailenin çocuğu yetiştirme şekli ve çocukla kurulan duygusal etkileşimin çocukta güven veya güvensizlik duygularını oluşturduğunu unutmamak gerekmektedir.